down the chat memories

 


It feels so good to retrieve old chats. They contain memories. Retrieving them is probably an easiest way nowadays to relive those memories. I mean, old photographs are as nice, I accept. especially the candid ones. Talking animatedly on a coffee table, on a classroom bench, at katta, at college cultural events, hogging some chaat item, ganging up against a poor soul in the group, many dinners together, trips we went on, birthday parties, mehendi parties, many moods in somebody's wedding and so on. So many of those memories come back to you.

But there is  difference in those pictures and chats. Chats actually provide you much more than a big vague bubble of that memory. the lines actually remind you of the particular situation, your mood at that time, the emotions you were going through, just that particular day in your life. I just read 3 fantastic chats from my old logs. One is with a very dear friend, who used to stay a block away from me. And there was a time period when we used to be eternally together. Just perpetually, either at his place or at my place or somewhere outside.In fact, some of our friends thought that something might "brew up" between us. point is not that. I read a chat log where he was saying about how his day went, how my research dissertation is paining me, and it ends with him saying that he will come over for a coffee in next half an hour. It made me relive that whole day, in  my memory. Reading that he will come in half an hour also sounded kinda funny, considering how he stays gazillion kms away, in another continent, and hemisphere!

I read another one between me and my very closest friend. She is in particularly bad mood in that. She is having issues with some of our other friends, and its just getting too much for her. She has talked to them about it, which does not bring any relief. She is puzzled, frustrated and outraged.She actually says that she misses me being there :(.   I give her all sorta pep talk, and she eventually feels better, so do I. The chat showed me that my friend was actually missing me, needed a shoulder, and gave me the feeling of inclusion. There is somebody who still wants you and knows your worth. Both of us are married now, stay in different cities and very much miss each other. But it feels good to see that there was a time when we chatted about trivial issues, cheered each other up and actually shared a time-space.

Third is with my Husband. Well, to begin with, I have just too many chats with him, provided he was always away. We eternally had a long distance relationship. So there is a chat in the very beginning of our relationship. It is amusing to read it. We were still kind of formal, did not have all those stupid nicknames, were still talking about how does one react to a situation and so on. There are some references which show that not lot of people know about our relation.  And I say that common friends are going to be amused and shocked when we declare this. Also, how it feels different to have a presence(albeit virtual) of somebody else in life. That initial time just feels so long ago now. We did declare it, we shocked people, got engaged and got married too. Just looong time ago.

It also shows us how we change as persons, how our responses change, our talking/writing style changes, the way we think changes. We are a completely different person in like a decade. It is awesome. And these memories do not make you sad. In fact you relive those days, and feel happy. a warm, happy feeling. I love chats. Anybody up for a gtalk conference? :)

मरण सोहळा!

 

गेले  बरेच दिवस हा विषय लिहावं हे मनात होतं. आज टीव्ही वर दिवसभर बाळासाहेब ठाकरे यांच्या अंत्ययात्रेची दृश्य पहिली, तिथे लोटलेला जनसमुदाय पाहिला. त्या भव्य आणि टेलीव्हाईजड अंतिम सोहळ्या नंतर, त्यामुळेसुद्धा असेल, लिहायला बसल्यावर अचानक हा विषय उडी मारून वर आला. त्यामुळे त्याबद्दल आज काही.
चेन्नई मध्ये राहायला लागून मला आता एक वर्षं होत आलं. सुरुवातीच्या दिवसात शहर अनुभवण्याचा माझ्याकडून मी प्रयत्न केला, अजूनही करते.  हा अनुभव मला पाहायला मिळाला तो अगदी सुरुवातीच्या आठवड्यात. सिग्नलला एका लांबलचक ट्राफिक लाईन मध्ये आम्ही थांबलो होतो, आणि अस्पष्टसे ढोल ताशांचे सूर कानावर पडत होते.  "कमाल आहे, भर रस्त्यात संध्याकाळी ६ वाजताच्या अगणित ट्राफिक मध्ये कोणी कसली मिरवणूक कशी काढू शकतं?"  माझा वैतागलेला प्रश्न. काही वेळ गेल्यानंतर ते ढोल ताशांचे आवाज थांबले, आणि टेपरेकॉर्डरवर जोरात गाणी सुरु झाली. सगळीच गाणी अनोळखी भाषेतली, पण त्याचं धमाल बीट कळत होतं. आपल्याकडे पुण्यात गणपतीत विसर्जनाला साधारण रात्री एकच्या आसपास महत्वाचे गणपती गेल्यानंतर, रेकॉर्ड्स लावून  जो धुमाकूळ असतो, तसं साधारण भास होत होता. मी आणखीनच बुचकळ्यात पडले. आता कुठलाही सण नाही, मग हे कशाचे आवाज असावेत? काही वेळात थोडा ट्राफिक हलून त्या  मिरवणुकीच्या पुष्कळच जवळ मी पोहोचले. मिरवणुकीच्या अग्रभागी लोक फुलांच्या पाकळ्या उधळत  होते. अनेकांचे चेहरे गुलालाने माखले होते. मुक्तहस्ताने तरुण मुलं गुलाल उधळून, माखून नाचत होती. खरं तर त्यातले अनेक जण हे स्पष्टपणे दारूच्या अमलाखाली नाचत होते.  रेकॉर्ड गाण्यांवर अंग विक्षेप करत होते. जाणाऱ्यांना तोंडभर हसून दाखवत होते. मिरवणुकीत बायकाही होत्या, त्या देखील हास्य विनोद करत चालल्या होत्या. आमच्यावर देखील त्यांनी काही फुलं उधळली! हे सगळं झाल्यावर अखेर मागे या मिरवणुकीच कारण मला पहायला मिळालं. मागे  एम्ब्युल्न्समध्ये, नीट सजवलेल्या, अत्तर शिंपडलेल्या-  गाडीत- एक शव ठेवलं होतं!!!!!!!

मी आधी दचकले, आणि  एक पूर्ण मिनिट स्तब्ध झाले. ही सगळी हास्य विनोद आणि आनंदाची उधळण ही अंत्ययात्रेसाठी होती तर. त्या दिवसानंतर अनेकदा हे दृश्य मी चेन्नईच्या रस्त्यांवर पाहिलं. त्याची आता सवय झाली, त्यामुळे दचकायला किंवा स्तब्ध व्हायला होत नाही.  पण दर वेळी ते बघून एक विचित्र फिलिंग मनात येतं. भीती, त्रास, किळस किंवा वैताग, यांच्यापैकी काहीच नाही. कदाचित प्रश्नार्थक भावना. आता ह्या भावानेमागे कारण दोन असू शकतात. एक म्हणजे अंत्य यात्रेचं सार्वजनिक स्वरूप, आणि दुसरा म्हणजे  (ढोल ताशांच्या गजरात!) आनंद व्यक्त करणे. पैकी सार्वजनिक स्वरूपाने विचित्र वाटायचं काही कारण नाही. आत्ताच बाळासाहेबांची प्रचंड मोठी अंत्ययात्रा मी पाहिली. आणि तशा फक्त दिग्गजांच्याच नाही, तर सामान्य लोकांच्या अंत्ययात्रा आपल्याकडेही दिसतात. जितकी माणसं गेलेल्या माणसाने जोडली असतील, तितकी मोठी यात्रा.  बरं राहिलं सार्वजनिक रीतीने आपल्या भावना दाखवण, तर  तेरुदाली सारख्या चित्रपटांमध्ये आपण पाहिलं आहे. त्यामुळे सार्वजनिक स्वरूप, accepted!

माझा हरकतीचा मुद्दा दुसरा होता. कोणीतरी, आपल्या जवळचं गेलेलं असताना आनंद व्यक्त करणं. आपल्याकडल्या अंत्ययात्रांमध्ये, अगदी दिखाऊ स्वरूपाच्या यात्रांमध्ये देखील लोक जास्तीत जास्त शोकाकुल दिसण्याचा प्रयत्न करत असतात. काळे चष्मे लावून आपले भाव लपवण्याचा. शुभ्र वस्त्रांमध्ये दु:खी होऊन वावरण्याचा. कदाचित कोणाच्याही मृत्यूने काही लोकांना आनंद होत असेलही, पण असं त्याचं प्रदर्शन हे आपल्याकडे कमालीचं गैर मानलं जातं. इतर धर्मांबद्दल माझा जास्त अभ्यास नाही, पण हिंदू परंपरेत तरी लोक धीर गंभीर असलेली मी पाहिली आहेत. असं असताना, इथे चेन्नईत हिंदू  माणसाच्या अंत्ययात्रेत हा आनंदोत्सव कसा आणि का?

काही  स्थानिक लोकांशी बोलल्यानंतर मला याचं कारण मिळालं. इथल्या संस्कृती मध्ये असं मानलं जातं, की माणसाचा मृत्यू ही दु:खद नसून,चांगली गोष्ट आहे. कारण त्या माणसाला या ऐहिक जगाच्या तापातून, यातनांमधून, विवंचनेतून मुक्ती मिळाली. तो जर खूपच भाग्यवान असेल, तर त्याची जन्ममृत्यू फेऱ्यातून देखील सुटका होईल, पण निदान या मर्त्य मानवांच्या दैनंदिन कटकटीतून तो सुटला, आणि स्वर्ग लोकाला प्राप्त झाला, त्यामुळे ती आनंदाची गोष्ट आहे. त्याबद्दल  आनंद व्यक्त करून, त्याचं अनेक ठिकाणी प्रदर्शन करून तो प्रकट केला पाहिजे, असा काहीसा तो रिवाज आहे. गुलाल उधळून नाच करणे, मोठ्ठ्या आवाजात संगीत लावणे, फुलं उधळणे, या ज्या ज्या गोष्टीनी तो व्यक्त होईल, असं सर्व करणं हे त्यामुळे ओघाने आलंच. जाणाऱ्या माणसाला सुखाने, मन:शांतीने जाता यावं, त्याला मागे उर बडवणारे लोक राहिलेले दिसू नयेत, यासाठी देखील हे आहे.

हे कारण मला पहिल्यांदा ऐकल्यावर चमत्कारिक वाटलं.कदाचित मृत्यू आणि शोकाकुल वातावरण याची इतकी सवय आहे, की आपला दृष्टीकोन तसाच घडला आहे. नंतर विचार केल्यावर मला ते कारण आवडलं, आणि परत विचार केल्यावर ते परत चुकीचं वाटलं. ते अशासाठी, की ज्या व्यक्ती योग्य वयात मरण पावल्या नाहीत, लहान मुलं, तरुण व्यक्ती, खून झालेल्या, अपघाती मरण आलेल्या अश्या सर्व व्यक्तींना हा प्रकार एकाच मापात तोलतो. अश्या प्रसंगांमध्ये माणसाच्या जाण्याने कोणाला आनंद होत नाही, आणि त्याचे जगाचे भोग भोगून संपले आहेत, असंही नाही. मग अशा आनंद  प्रकटीकरणाने काय साध्य होतं? खरं तर माणूस योग्य वयात-सगळे भोग संपल्यावर गेला, तरी जवळच्यांना दु:ख होतंच. आणि ते झालेलं असताना, ते आतल्या आत ठेवून , सार्वजनिक रूपात हा आनंदोत्सव करण्याची सक्ती/अपेक्षा का?

खरोखर इथले सगळे लोक इतके पारलौकिकाला प्राप्त झाले आहेत, की या ऐहिक जगातून कुणीही गेल्याचा त्यांना आनंद वाटावा? का - बाकी सर्व सण समारंभ उत्सव संपल्यामुळे, किंवा त्यांचा कंटाळा आल्यामुळे हा नवीन प्रकार ह्या लोकांनी सुरु केला आहे? थ्रिल  म्हणून? असं असेल तर हे अजूनच भीषण आहे!

विचार करून सुद्धा मला कुठचीच बाजू योग्य वाटत नाही, पटत नाही, कळत नाही. मला तुमच्या प्रतिक्रिया सांगा. या अश्या प्रकारामागे काय कारण असेल, आणि ते किती योग्य आहे. तोवर जायचे जातील- पाहू- सोहळा- उरतील त्यांचा!

The super-connected syndrome

 

My generation is very unique. We, currently 23-28 years of age,  have seen so many transitions in so many things, which can not really be compared with. We have seen times without and with land line phones, pagers, mobiles, and today's smartphones. We have seen days with only big fat typewriters and no computers, to black and white ones to Pentiums to iMacs and tablets. We have seen days when a concept called pen- friend existed, to today's' multiform social networking. Cable TV came into our homes when we were kids to the satellite Dish to HD and internet TV. In a decade or so, so many things changed. Talking just within the telecommunication industry, so many things changed. And we saw them changing, and we adapted to them as smoothly as fish in water. 

Now most of my peers, 23 to 28, are in jobs which use all these telecommunication tools as a given. We are in a small world, where my clientele ranges from Nagpur to Nigeria to New york. We communicate through Mobile phones. Through internet- through emails, VoIPs. The tools are an integral part of our lives. And hence, the line between our personal and our professional lives have started blurring. I know I am not making a super great observation, but I feel it at work everyday.

Fortunately, I do not work in a team which needs to be in touch with clients from all the parts of the world, all the time. But I have friends and I have colleagues who do. We are constantly on call. or typing that e-mail. or typing a SMS. This does not restrict to work. We have synched our smartphones to  e-mails, so we check mails on our phones, on our way back home. We have laptops so we carry our work home.  the day ends. and we are  back to the same routine next day. 

I get this if one is in a job where life-threatening situation arises. Doctor/Firefighter/police. Or may be a stock broker, where the industry is super volatile and you have to be checking it all the time. May be a MD, whose one call will decide the future for some hundreds of employees. May be a reporter, who constantly needs to check on the updates. But why all? Why does a mere BD manager need to be constantly glued to cellphone or laptop? even at 2 30 in the night? Why does a business analyst need to be glued all the time? Why does an architect need to be always connected? Is their job such that if they do not attend the call at 2 30 am, and attend at 7 am instead, somebody might die? What is that need of staying super connected to all, at all the time? 

I do not get this. And day by day I have started pitying the working personnel. The work life balance is screwed. Some body, who works in an office for decent 8-10 hours, commutes for 2 hours, is denied his or her 'me' time. Leave aside a hobby, there is constant division of time at home, and the immediate affected are family. There is no time for kids, for a pleasant talk with spouse, for exercise, or in some cases even for food.  This might be a global phenomenon. But I see it more in India. I have seen European working conditions, and most of the people there focus on their me time, their work life balance. Once you are off to home, you normally enter your personal life, and can be at distance from professional life. Here, unfortunately in most cases, it is not so. I recently got connected to a client who says on his LinkedIn profile, that being '24 by 7' is his specialty! Taking pride in not having personal life is beyond me.

The worst part of it is that, it infuses unnecessary guilt. If you disconnect on some day, you feel guilty. Or worse, if somebody is not staying connected all the time, the office atmosphere makes him feel guilty about it. I get that it is an outcome of many factors, and there is no chance that it is going to get better in time coming. But I hope there are people like me, who will be in a position to take a firm stand that they will maintain their work life balance as much as possible and do not have to stay super-connected to entire world at all the time.

 Stress tests, anti-depressants, smoking, alcohol, lifestyle deceases, psychologists and divorces are booming for a reason you see.